Bugünlerde dağılmış bir anneyim ve çaresiz. Selim zor bir bebek halada öyle, ilk aylarda kolik sıkıntımıza eşlik eden gaz sorunumuz vardı, gecelerimiz gündüz olmuştu, ilk 6 ay 4 saat uyuduğum günü pek hatırlamıyorum. 6. Aya doğru bu sıkıntılarımız azalmaya ve rahatlamaya başladık, derken ek gıda sıkıntısı merhaba dedi, ek gıdayı ret eden bir bebek oldu selim. Bir süre bununla savaştık, eninde sonunda yiyecekti, sonsuza kadar sütle beslenemezdi ya.
8. Ayda her şeyi yoluna koymuştuk ek gıdasını yiyen düzenli uyuyan her şeye ağlamayan kendi kendine vakit geçiren bir bebek olmuştu. Derler ya emekledikçe daha da zor olacak, aksine selim emeklemeye başlayıp istediği yere kendisi gitmeye başladığında her şey daha kolay oldu. Oh be demiştim selim artık süper bir bebek, tabi buda uzun sürmedi ve diş kapımızı çaldı. Şu sıralar ne uyuyor nede yemek yiyor, anne sütünü bile zorla veriyorum. Bütün gün mız mız kucakta, biliyorum ağrısı var canı yanıyor. Ama uykusuzluk sürekli kucakta taşımak, altını değiştirirken bile bu kadar hırçın olması beni dağıttı desem yalan olmaz herhalde. Evet annelik zor ve büyüdükçe farklı bir viraj karşımıza çıkıyor, onunla beraber bizde öğreniyoruz, ama dedim ya çok yoruldum. Diş sancılarımızın yanı sıra bide kurup oldu, geceleri öksürük krizleri, uykusunu alamadığı ve yorulduğu için ağlamalar, gece öksürüğünü kesebilmek için evi soğutma çabaları…..
Yoruldum bir anne olarak hakkım var mı ? Bilmiyorum ama yoruldum ve bugünlerde selim ağladıkça bende ağlıyorum..
